[--โซ่รัก สายใยสวาท--]//จบบริบูรณ์แล้วจ้า^^

  ตอนนี้ได้ฤกษ์คลอดนิยายเรื่องใหม่แล้วนะคะ  ซึ่งอาจจะเป็นแค่เรื่องสั้นๆหรือยาวๆก็ขึ้นกับความขยันค่ะ
  ถ้าใครสนใจเชิญแวะเข้าไปอ่านเลยนะคะ  นิยายเรื่องนี้สร้างมา่จากเรื่องจริง    ตัวละครทุกตัวยังมีชีวิตอยู่ครบค่ะ
เป็นเรื่องราวความรักในวัยมหาวิทยาลัยคาบเกี่ยวกับวัยทำงาน
  


       กว่าจะเป็น(แฟน)วิศวกร     

http://writer.dek-d.com/prince_1132/writer/view.php?id=874723  

เรื่องราวความรักอัลชุลมุนซึ้งปนฮา
เชิญมาเสพจินตนาการอันเพ้อเจ้อหาสาระไม่ค่อยมี  ได้ที่นี่นะคะ

 

โซ่รัก...สายใยสวาท


.
.
(นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นตั้งแต่ปี 1 จน ณ ขณะนี้ฉันเรียนปี 4 แล้ว  หวังว่าฉันจะทำให้มันจบได้  ด้วยความราบรื่นและถูกใจผู้อ่านทุกท่าน ... สาธุ!! )












***********************************************************************


บีม บรมรบ ทรรศนะโยธิน



Beam : ชายหนุ่มรูปหล่อพ่อรวย  หลงไหลการแข่งรถเป็นชีวิตจิตใจ  มองความรักเป็นสิ่งที่สวยงามเมื่อรักใครแล้วจะพยายามทุ่มเททุกๆอย่าง  และเพราะการแข่งรถนี่เองที่เป็นสาเหตุให้เขาต้องแต่งงานกับ "กี้" เพื่อนสาวคนสนิท  ทั้งๆที่เขาเอาก็ยังมีพัดชาคนรักสาวอยู่ข้างๆ





++++++++++++++


กี้  กิยารัศมิ์  ประภาวิโรจน์


Kie : สาวมั่นผู้แสนทรนง  ทั้งที่ภายในจิตใจนั้นแสนอ่อนไหวและบอบบาง  ความอ่อนแอเป็นสิ่งที่กี้ซ่อนไว้ภายใต้หน้ากากของความเข้มแข็ง  ทำทุกอย่างได้เพื่อบีม  เพราะความรู้สึกของคำว่าเพื่อนที่ถูกพัฒนาขึ้น  แต่แล้วโชคชะตาเล่นตลกทำให้กี้ต้องแต่งงานกับบีม  เธอผูกพันร่างกายของเขาไว้ด้วยเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา  ในขณะที่อีกคนที่บีมรักผูกพันเขาไว้ด้วยหัวใจ







**********************************

น้องญี่ปุ่น  เด็กชายแทนชนก  ทรรศนะโยธิน
น่ารักอ้ะป่าว  อิอิ



.
.
.


ทะเบียนสมรส ถูกกำหนดให้มีอายุเพียงแค่ 2 ปี !!  เมื่อครบกำหนด ลูกจะเป็นเพียงสิ่งเดียวที่กี้เหลืออยู่





"เขาบอกว่าเขาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน  แกเข้าใจฉันนะ"บีมบอกด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด

"แล้วถ้าฉันบอกแกว่าฉันเองก็อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีแก  แกจะยังอยู่กับฉันมั้ย"
กี้ได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจ  แต่ไม่มีวันเด็ดขาดที่เธอจะให้เขารู้  แล้วไม่สบายใจ


^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

 

“คือว่า  เราหย่ากันได้มั้ย  แต่  เอ่อ มันไม่ใช่ตอนนี้หรอกนะ ” บีมบอกกับฉันด้วยน้ำเสียงที่จริงจังถึงแม้ว่าจะพูดด้วยท่าทางที่ไม่มั่นใจนัก

“แกก็รู้ว่าฉันกับพัดชารักกันมาก  ฝันมาตลอดว่าจะได้แต่งงานใช้ชีวิตอยู่กับเค้า  ฉันก็รู้นะว่าทำแบบนี้มันผิดแต่ฉันก็ทิ้งเค้าไม่ได้  แล้วฉันก็ไม่อยากจะหลอกแก”

_________________________

คนมาทีหลัง...มักจะผิดเสมอ  ถึงแม้จะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม
_________________________




ประกาศถึงนักอ่านที่หลงทางมาทุกท่าน


อ้ะๆ  ก่อนจะเริ่มอ่านเรามาตกลงกันก่อนดีมั้ย
ว่า  ต้องเม้นเค้าเยอะๆนะ  เค้าจะได้มีกำลังใจแต่ง+อัพ

1 เม้น 1 โหวต ของคนอ่าน
เป็นกำลังใจที่ยิ่งใหญ่ที่ขับเคลื่อนให้คนเขียนมีกำลังใจนะคะ

ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่าน  แล้วยังเม้น โหวตให้
อยากได้อะไรขอมาก็แล้วกันมาคุยกันได้นะจ้ะคุณผู้อ่าน

รักคุณผู้อ่านทุกคนนะจ้ะ  จุฟๆ




************************




ขอบคุณทุกๆเม้นที่ช่วยกันเม้นมาทั้งให้กำลังใจ
แสดงความคิดเห็น หรือว่าอะไรก็ตาม
มันเป็นแรงใจในการแต่งต่อจริงๆค่ะ
ขอบคุณจริงๆ


***********************************************